Nie pytaj mnie
Nie pytaj mnie, przecież wiesz
najpiękniej jest w cieniu drzew.
Gdy życie spala, przytłacza Cię
odpoczniesz pośród ciszy drzew.
Nie pytaj mnie, przecież znasz
ten stan gdy żalu pieką łzy.
Gdy w głowie tylko chaos masz,
spokój odnajdziesz w leśnej ciszy.
Nie pytaj mnie, przecież wiesz
gdy grzęźniesz w czarnych myśli toni,
niczego wówczas tak nie potrzeba
jak ciepłych słów i czułych dłoni.
Nie pytaj mnie dlaczego wciąż
jeden drugiego tak mocno rani.
Dlaczego wciąż zapominamy
że tylko jedno życie mamy.
Zapytaj mnie, a powiem Ci :
jeszcze nie wszystko jest stracone,
z mrocznego snu obudźmy się
i chodźmy w jasną życia stronę...
Komentarze (25)
Słyszę to śpiewane przy dźwięki gitary, cudnie:)
Pozdrawiam:*)
Śliczny, treść przytula bardzo wymowną nadzieją. Jak
lody schładzają skłaniając do przemyśleń.Pozdrawiam.
Piękny wformie i treści. Może i smutny, z nutką skargi
- ale z jasnym przeslaniem życia - na końcu
Pozdrawiam Cage serdecznie:)
Wiersz smutny, z nutką nadziei w poincie.
(małe uwagi = w 1 strofie 2 i 4 wers /drzew, drzew./,
wydaje mi się, że te drzewa z 4 wersu śmiało możesz
wyrzucić.
a w ostatniej strofie przytul dwukropek do wyrazu.)
Póki życia puty nadziei... Pozdrawiam
Wyciszyl mnie ten wiersz, dziekuje;)
z mrocznego snu obudzmy się
i chodzmy w jasną życia stronę...
Pozdrawiam:)
*z żalu (tak obstawiam)
Zgrabnie spięte strofy.
Tego zycze. W jasna strone.
Pozdrawiam:)
Refleksyjnie do życia podchodzisz i ważne to, że nie
wszystko jeszcze stracone.
Pozdrawiam serdecznie :)