Nie rozumiany

Sam ze sobą przez życie idę,
Nie ma przy mnie nikogo, nikogo nie widzę.
Zostałem już sam ze swoimi myślami
Chcę krzyczeć, chcę mówić lecz ciągle jestem nie zauważany.

Jak tratwa wolno przez swe życie płynę,
Szara rzeczywistość mnie wykańcza chyba w niej zaginę.
Żal w mym sercu, żal w mym ciele,
Nikt mnie nie widzi, nikt mnie nie dostrzeże.

Burza w mej głowie, tyle chciałbym zrobić, tyle powiedzieć,
Lecz ciągle zamknięty w swym własnym świecie.
Pozwólcie mi wyjść, pozwólcie pokazać mi siebie,
Tego prawdziwego tego o którym jeszcze nic nie wiecie.

Dajcie mi szanse, nie pożałujecie,
Pokaże wam świat o którym nic jeszcze nie wiecie.
Moje myśli są proste i piękne jak słońca promienie,
Czy ktoś je zechce zrozumieć, czy ktoś w mym świecie mnie dostrzeże?

autor

***kulig***

Napisany: 2004-08-15 Dodano: 2004-08-21 17:33:05

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie