Nie sam...

Słyszę te kroki echem odbite,
Od chodnikowych szarych płyt.
Wędruję w mroku, bez kompasu,
A za mną i przede mną... nikt.

Głowa wtulona w ciepły kołnierz,
I słowa, swoje tylko znam.
Gdzie zmierzam, nie wiem, ani po co,
Wiem tylko idę... idę sam.

Droga ni prosta, ni zawiła,
Jakaś bez sensu i bez celu.
Podnoszę głowę pochyloną,
Nie ma Cię obok, Przyjacielu.

Dialog prowadzę na dwie strony,
Raz z sobą, a raz z Panem Bogiem
„Samotność, czy to ma pokuta ?”-
„Panie, nie jestem Twoim wrogiem!”

Do siebie krzyczę „wciąż ci źle ?”
Do Boga cicho ”Ty to wiesz,
Czemu mam pochyloną głowę
I idę sam”. Sam ? – nie!, jest cień.

autor

jozen

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-01-15 06:38:38

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie