nie suknia...

Gdy czlowiek ma juz niewiele
ucieka w kraine poezji,
rozmawia stale pytajac,
a wokol zapachy frezji.

Przyglupi i biedny dusza
w chaosie niemadrych slow,
staje przed gola sciana
z prosba na ustach-mow.

A ona zakleta w kamien
odwiecznym prawem milczy,
a kto poezje ma w duszy
milczenie zamienia w tecze.

I mosty pajeczynowe
buduje w jednej chwili,
a gdzies tam ktorys powiedzial,
poeci-to banda debili.

Niech bede juz debilem
lub w barwy bogatym motylem,
niewazne,co o mnie mowia,
glupota suknia obludna.

Nie suknia zdobi czlowieka
choc widziec ja jest pieknie,
goluska dusza urocza
serce miloscia mieknie.

autor

Maeuslein

Napisany: 2006-04-22 Dodano: 2006-04-23 00:13:11

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie