Nie ten urok

Uff, powiało nostalgią:))
Popieram yanzem z w sprawie "tamto lato", albo może
"tamte lata":))))

mała uwaga - "tamto lato"

Ależ uroczy ten wiersz... Pamiętam, ja - mieszczuch, w
Gilowicach (tam skąd Adamek i Stanisław Pyjas - mój
nieżyjący już przyjaciel) uczestniczyłem w pracach
polowych, Był pot ale też radość z dobrze spełnionego
obowiązku oraz to przepyszne jedzenie. Nasuwa mi się
na myśl fragment piosenki śpiewanej przez Marka
Grechutę.
"Tam lato ze złotym berłem przechodzi."

niczym bajkowy wiejski obraz
pozdrawiam

Piękny wiejski pejzaż słowem namalowany, a boże krówki
mają raj :) Miłego dnia Teresko :)

cóż z tego, że krówek brak,
ale jak by było fajnie,
gdzie tylko spojrzysz,
a wszędzie mak.
Pozdrawiam serdecznie

Smutno i pięknie

Miło przeczytać było ...
+ Pozdrawiam (:-)}

wandaw
Dziękuję przepięknie
super czujesz dawne klimaty
pozdrawiamn

Ładnie Tereniu. Miłego:-)

Pięknie ze smuteczkiem, za tym co odeszło.Takie
życie.Pozdrawiam.

melancholijnie bardzo ładnie ....masz rację teraz wieś
ma inne oblicze przekonałam się będąc chwilę na
Lubelszczyźnie...
pozdrawiam - miłego popołudnia:-)

To prawda Tereniu brakuje uroku wsi spokojnej wsi
radosnej Przypomniałaś mi swoim przepięknym wierszem
wiersz Jana Kochanowskiego

WSI SPOKOJNA, WSI WESOŁA!

Wsi spokojna, wsi wesoła!
Który głos twej chwale zdoła?
Kto twe wczasy, kto pożytki
Może wspomnieć zaraz wszytki?

Człowiek z tej pieczy uczciwie
Bez wszelakiej lichwy żywie,
Pobożne jego staranie
I bezpieczne nabywanie.

Inszy się ciągną przy dworze
Albo żeglują przez morze,
Gdzie człowieka wicher pędzi,
A śmierć bliżej niż na piędzi.

Najdziesz, kto w płat[1] język dawa,
A radę na funt przedawa;
Krwią drudzy zysk oblewają,
Gardła na to odważają.·

Oracz pługiem zarznie w ziemię,
Stąd i siebie i swe plemię,
Stąd roczną czeladź i wszytek
Opatruje swój dobytek.

Jemu sady obradzają,
Jemu pszczoły miód dawają,
Nań przychodzi z owiec wełna
I zagroda jagniąt pełna;

On łąki, on pola kosi,
A do gumna wszytko nosi.
Skoro ten siew odprawiemy,
Komin w koło obsiędziemy;

Tam już pieśni rozmaite,
Tam będą gadki pokryte,
Tam trefne pląsy z ukłony,
Tam cenar, tam i goniony[2].

A gospodarz wziąwszy siatkę
Idzie mrokiem na usadkę,
Abo sidła stawia w lesie;
Jednak zawżdy co przyniesie.

W rzece na gęste więcierze
Czasem wędą ryby bierze;
A rozliczni ptacy wkoło
Ozywają się wesoło;

Stada igrają przy wodzie,
A sam pasterz siedząc w chłodzie
Gra w piszczałkę proste pieśni,
A faunowie skaczą leśni.

Za tym sprzętna gospodyni
O wieczerzy pilność czyni,
Mając doma ten dostatek,
Że się obejdzie bez jatek;

Ona sama bydło liczy,
Kiedy z pola idąc, ryczy,
Ona i spuszczać pomoże;
Męża wzmaga jako może.

A niedorośli wnukowie,
Chyląc się ku starszej głowie,
Wykną przestawać na male,
Wstyd i cnotę chować w cale.

Dzień tu; ale insze zorze
Zapadłyby znowu w morze,
Niżby mój głos wyrzekł wszytki
Wieśne wczasy i pożytki.


Pozdrawiam serdecznie i gratuluję tematu i jak zawsze
pięknego obrazowego wiersza

zmienił się obraz wsi, ale jeszcze są zakątki jakby
czas się tam zatrzymał,,,,pozdrawiam :}

Dziękuję z serca Tadeuszu
nie mam zbyt wielu odbiorców swojej pisaniny
ale mam swoje klimaty styl i trzymam się tego
Krowy pasałam czytałam książkę a one też w koniczynie
sąsiada robiły szkodę no i były awantury
jakżesz rozkoszne nasze wspomnienia
Tak ,,było biedniej ale o wiele romantyczniej''
towarzysko i rodzinniej.
Trzymajmy się wspomnień one leczą duszę gdy są urocze
i pozytywne

posłaniec konny piękna praca
serdecznie pozdrawiam