Nie umiem

Nie umiem spokojnie siedzieć obok gdy Ty płaczesz,
nie umiem Cię nie przytulić gdy smutek na Twej twarzy,
nie umiem obojętnie stać koło Ciebie, gdy zmartwienie Cię dopada,
nie umiem za rękę nie chwytać Ciebie, gdy z problemem się zmagasz.

Nie umiem się na Ciebie gniewać dłużej niż minutę,
nie umiem na Ciebie wrzeszczeć, bo to przecież głupie,
nie umiem Cię omijać gdy przechodzisz obok,
nie umiem być też zimny, gdy Cię widzę - słowo.

Nie umiem nie przyjść do Cię, gdy gdzieś jesteś sama,
nie umiem Ci uwierzyć gdy mnie gdzieś wyganiasz,
nie umiem Cię nie Kochać, nawet za złe słowo,
nie umiem Ci nie pomóc gdy mnie prosisz o coś.

Nie umiem Cię odpychać za jakieś pierdoły,
nie umiem się nie troszczyć o Twoje wszystkie życia strony,
nie umiem spać samemu, nawet nocną porą,
nie umiem się nie martwić, gdy wychodzisz z domu,
nie umiem się nie cieszyć gdy znów wracasz do dom.

Nie umiem sie obrażać, i strzelać ciągle fochy,
nie umiem zapomnieć wszystkich chwil uroczych,
nie umiem Ci powiedzieć, że to jest już koniec,
nie umiem Cię uderzyć - bo to przecież boli.


Nie umiem być tak blisko, a zarazem w oddali,
nie umiem nic udawać no i Tobą gardzić,
nie umiem Cię okłamać, i nieprawdy mówić,
nie umiem Ci powiedzieć, że czas z Tobą jest zbyt długi.

Nie umiem Cię nie przyjąć gdy tego oczekujesz,
nie umiem Ci powiedzieć, że przy Tobie źle się czuję,
nie umiem też powiedzieć, że samemu jest mi lepiej,
nie umiem przejść bezwiednie gdy smarkatki słyszę,
nie umiem oczekiwać ciągle nowych rzeczy,
nie umiem wypominać codziennie jak leci.

Nie umiem ignorować czułości od Ciebie,
nie umiem się zamykać gdy mnie o coś pytasz,
nie umiem odpowiadać jakbym miał oczy wydrapać,
nie umiem jadu wylewać, bo coś mi nie lata.

Nie umiem do kosza wakacji naszych wrzucać,
nie umiem słów wymazać, którymi się obdarzyliśmy,
nie umiem ot tak tego porzucać,
nie umiem dążyć do rozkładu, wolę to naprawiać,
nie umiem uwierzyć, że aż tak to rozwalam.

Nie umiem serca powstrzymać, gdy Cię widzę, aby wolniej biło,
nie umiem sobie wyobrazić, że to popsujemy,
nie umiem się zgodzić, że to stagnacja,
nie umiem nie pamiętać lipcowego lata,
Nie umiem tego zrozumieć, co jest takie złe,
nie umiem pojąć czy dobre nie jest większe niż to co było złe,
nie umiem się nie zastanawiać dlaczego czasem złość miłość przesłania,
nie umiem sobie uzmysłowić gdzie miłość się kryje gdy zdenerwowanie się wkrada,

Nie umiem wyjaśnić jak to tak się dzieje, że coś co ma trwać, czasem zaśniedzieje,
nie umiem zrozumieć dlaczego konserwacji ktoś nie chce przeprowadzać,
nie umiem się pogodzić, że wyburzenie to jedyna możliwa sprawa,
nie umiem iść na łatwiznę i powiedzieć "nara".

Nie umiem tego zostawić, i nie starać się naprawiać,
nie umiem tak po prostu poddać sie bez walki,
nie umiem sobie ciągle problemów tworzyć, nowych belek pod nogi podkładać,
nie umiem Ci powiedzieć "Adios, żegnaj mała",
nie umiem się zniżyć do poziomu prostego rozwiązania.

autor

nosferatu1989

Napisany: 2014-02-01 Dodano: 2014-03-05 02:00:10

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie