* (nie wiedząc czemu...)

zachłystuję się tym wierszem, jest absolutnie CUDOWNY
:-)

Marto, fajne pisanie...

Podoba mi się, nie wiedzieć czemu ;)

moje ukochane Tatry kocham je pomimo wielu groźnych
sytuacji Pozdrawiam:))

Nie wiem jak tam Autor, ale ja w górach odzyskuję
spokój i równowagę. Histerii dostaję, gdy nie mogę
wrócić. Z tym piórnikiem to już przesada. A różowy
plecak ciągle noszę, nie zostawiam. Pozdrawiam:)

Piękny wiersz, też uważam, że Tatr nie sposób nie
pokochać, pamiętam wspinaczkę na Giewont, pamiętam jak
raz wracałam z moim eks mężem pod ciemku i bałam się
czy nas jakiś niedźwiedź nie zaskoczy:))
Tak, góry dają poczucie wolności i są okazją do
przemyśleń nad życiem.
Wiem, że po Twoich pobytach na białej sali masz ich
sporo, ale żyj do przodu Marto, ciesz się wiosną i
każdą chwilą.
Serdeczności ślę :)

wow, ile wydarzyło się w górach, na tej przełęczy
nastąpiła przemiana, przełom w osobowości, dojrzałość,
wyzwolenie...

Dobry i piękny wiersz:)pozdrawiam cieplutko:)

wspomnienia z Tatr. Ja tez je mam, ale raczej wesołe.

Wszystko co z samego siebie wychodzi cudowne chwile
rodzi... :)

Czyżby wspomnienia z czasów szkoły średniej?
Uwielbiam góry, ale Świnica jeszcze przede mną :)
Pozdrawiam Marto :)

Mistyka gór...
+ Pozdrawiam

Podoba mi się przekaz. Przywołał wspomnienie chwili w
której wgramoliłam się na Świnicę (na szczęście nie
sama):)
Miłego wieczoru:)