Wiersze SERWIS MIŁOŚNIKÓW POEZJI GRUPA AUTORÓW BEJ

logowanie
Zaloguj
Nie pamiętasz hasła?
Szukaj

nie wiem już kim jestem....

charakter człowieka to odzwierciedlenie jego duszy....

Leżę, tak cicho, bojąc się wstać,
nie chcę się zbudzić, nie chcę znów grać,
chcę by ta noc nie zmierzona,
uśpiła me ciało, które już kona,
kona z wysiłku, z beznadziejności,
to nie jest już ciało...lecz suche kości...

to wszystko w co kiedyś tak strasznie - wierzyłam,
to wszystko co było mi miłe - zabiłam
zabiłam wartości, wznieciłam głupotę,
rozdaje wciąż sobą, czarną martwotę,
i psuję od głowy, do kości szpiku,
szczeście którego mam przecież bez liku,
nie potrafię docenić, tego co mi dane,
nie potrafię zrozumieć że to ukochane,
cudowne zjawisko, przyjaźnią zwane,
z mojej winy, tak porozrzucane,
wystawiam na próbę, gardząc wami,
a potem płacze...i płacze nocami...

nie jestem człowiekiem, już nie zasługuję,
na takie miano, gdyż wszystko psuję...

a chciałam tylko dobrze zrobić,
chciałam naprawić, przyozdobić,
tę przyjaźń jeszcze piękniejszą sprawić,
teraz już wiem co to znaczy się bawić,
ludzkimi,ważnymi tak uczuciami,
i kłaść przyjaciół, pod głupoty stopami...

wiem jednak że bez Ciebie będzie tak co noc,
jak marny robak...błagam o pomoc.... :(

autor

Karola

Dodano: 2004-11-29 23:28:47
Ten wiersz przeczytano 625 razy
Oddanych głosów: 6
Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyjaźń
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
zaloguj się aby dodać komentarz »

Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.

Dodaj swój wiersz

Ostatnie komentarze

Wiersze znanych

Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński
Juliusz Słowacki Wisława Szymborska
Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński
Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński
Halina Poświatowska Jan Lechoń
Tadeusz Borowski Jan Brzechwa
Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer

więcej »

Autorzy na topie

kazap

anna

AMOR1988

Ola

aTOMash

Bella Jagódka


więcej »