Nie wołaj

Nie wołaj mnie,
gdy okręt zacznie tonąć
a wzburzone grzywy przekrzykują
rozpaczliwy głos.

Zapomniałam jak płynąć
pod prąd.
Zatopiłaś łódź
rzuconym kamieniem.

Wiatr rozdmuchał
nieprzyjazne szepty,
burząc nadwątlony pomost.

Miłość urodzona w bólach
pociąga za sznurki semafora,
kierując na ślepy tor
i jak marionetka oczekuje
aplauzu.

Przez ponad półwiecze -
karmisz się obłudą. Gdzie za
chwilę położysz głowę
by odpocząć.

Za pochylone plecy
i mętny wzrok zapłata
przychodzi każdego dnia...
trzaskaniem drzwiami
i
krzykiem podobnym
do jazgotu.

Ponoć pijawki - leczą.
Próbuj.




czarnulka1953
04.07. 2013

autor

czarnulka1953

Napisany: 2013-07-04 Dodano: 2013-07-08 08:13:15

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie