Nie wspomnę już o nienawiści...

i pęknięte dłonie poprzecinane od ubytku wszystkich palców
zagubione przy ciele jak matka przy cmentarzu
łzy obsuwają się do oczu
przepełnione żalem po utracie domu
wargi pierzchną od westchnień
serce nie zasypia na noc
przejęte cierpieniem jakoby osłoną przed wszystkim
i walą się popękane lenistwem stare kamienice
szyby wylatują z okien na zawołanie
jednego odgłosu

nie wspomnę już...
nie wspomnę o nienawiści...

autor

Nataliesoul

Dodano: 2007-05-05 16:35:34

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie