Nie wzniosłem pomniku...

Gdy Starożytni wznosili nieśmiertelne świątynie,
Ja usypywałem kopce z piasku na wietrznym pustkowiu.
Gdy zwycięski Oktawian przyjmował wieniec laurowy,
Ja cieszyłem się kolejnym dniem przeżytym w cieniu.

I choć chciałem być pamiętany,
To rozpłynąłem się we mgle zapomnienia,
Jak cichy dźwięk skrzypiec
Zagłuszony rykiem wściekłej orkiestry.

Bo wszystko, co mogło to już było
I nic więcej nie zaistnieje prócz pustki i cierpienia
Nikt nie zauważy marnego artysty,
Co śpi dekadenckim snem w klasycznym wnętrzu.

autor

jkc

Dodano: 2009-04-18 15:31:54

Ten wiersz przeczytano 681 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie