Nie zapomnę

Ciałem jestem tu, stoję jak trup
Jak marionetka, która nic nie znaczy
Bo nie mam żadnej władzy.

Stoję tu, dzisiaj jestem
Me chrome oczy rozwarte niczym niebios wrota
A ja patrzę w przeszłość!

Moje uszy słyszą wszystko to, co nie było wtedy ważne
Dziś skarbem jest!
Śmieję się z tego, co było, nieraz szlocham
Żałuję tego, czego nie udało mi się uczynić
Wszystkiego, czego się bałem i nie poznałem

Mam w sercu obraz
Na którym blask zachodzącego słońca
Na tafli jeziora swój wizerunek rysuje
I to drzewo
Ogromne, o korzeniach potężnych ponad wodę uniesione
Jest ono martwe, suche, przewrócone

Jednak o sobie jeszcze znać daję,
Czuję to, kiedy ma stopa na nim postanie.
I nie zapomnę tego blasku, słów pustych i głębokich,
Nie zapomnę tego, co było i jest w mojej głowie.
Pókim myślę, czuję i się boję!

Każda minuta cios mi zadaję
Wszystko, co piękne, materialne koło mej osoby staję.
Nie liczy się nic prócz tego, żem jest teraz koło Ciebie kolego!

Nie widzisz mnie, nie pamiętasz
Moje słowa w twych ustach kwitnąć poczęły
A ja w nich jestem zaklęty!
Nie zapomnę niczego, pókim żyw,

O mnie nie zapomnijcie Anioły!

autor

Froniu

Napisany: 2003-02-24 Dodano: 2005-12-18 00:27:00

Ten wiersz przeczytano 1343 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie