Nie zapomnij!

W dowód łączącej przyjaźni,
tej bez skazy, choć krótkiej.
W latach biegu przed siebie
zatrzymaj się na chwilę
i usiądź, wspomnij te lata.

Nie zapomnij, o człowieku,
który był, a teraz go nie ma.
Tyle chwil radości, tyle rad,
odeszło razem z nim.
Czujesz pustkę? Nie płacz.

Widzisz? W tej samej ławce,
śmieje się do Ciebie.
Jakby to był ten dzień,
dzień szcześliwy, choć krótki.
Beztroskie osiem godzin.

Spójrz na niego jeszcze raz,
może ostatni, może pierwszy.
On będzie z Tobą zawsze,
obiecał mi wczoraj,
myślą, wspomnieniem i radą.

I choć teraz czujesz smutek,
wiesz, że jest zły na Ciebie
tak jak zawsze, kiedy płaczesz.
Przy nim nie było miejsca na
płacz, smutek, przygnębienie.

Młody, wesoły chłopak,
optymista w każdym calu,
kiedyś był blisko, a teraz
krzyczy do Ciebie głośno:
Nie zapomnij!

W dowód łączącej przyjaźni, najcenniejszej w życiu: Rzeczy, które cieszą nie pozwolą nam zapomnieć, te spędzone razem chwile, ławki szkolne, setki wspomnień. Nie ma takiej możliwości, wstęga przyjaźni nie pęka, przyjaciele prawdziwi – CAŁY CZAS O WAS PAMIĘTAM!!! Mateusz, klasa III D.

autor

emas1986

Napisany: 2005-03-03 Dodano: 2006-12-16 08:13:59

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie