Nie złość się skarbie…

Nie złość się skarbie, gdy zawodzę czasami,
Nie złość się skarbie, gdy wady swe pokazuję,
Staram się być człowiekiem…
Nigdy nim nie będę.
Zrozum, gdy rozsądku brak,
Zrozum, gdy rozglądam się po świecie.
Tak bardzo chciałbym teraz stać obok Ciebie,
Tak bardzo chciałbym wiedzieć, o czym myślisz…
Zbyt bardzo pragnąłem szczęścia,
Zbyt bardzo chciałem dotknąć Twych ust,
Zbyt bardzo chciałem Cię przytulić…
Zbyt bardzo pragnąłem mieć Ciebie na własność.
Prawda okazała się brutalna
Nie zasłużyliśmy na owoc ludzkości,
Błędy naszego człowieczeństwa
Odebrały nam radość.
Teraz już mamy tylko siebie
Zostaliśmy dla siebie sami,
Nie rańmy się nawzajem
Bo blizny się nie zagoją i będzie ciągle bolało…

autor

Leon Kuraś

Napisany: 2008-10-14 Dodano: 2009-10-02 15:07:57

Ten wiersz przeczytano 1265 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie