Nie zostają nawet prochy

gdzie był mój anioł stróż gdy gubiąc pantofle
po kamiennych stopniach zbiegałam pospiesznie
dając się mirażom cichych wyznań opleść
dla ciebie za późno dla mnie - nazbyt wcześnie

czas odcisnął na nas warg spierzchniętych ślady
a blizna po jednym czułym pocałunku
wygoić się nie chce wciąż się jątrzy jadem
ból pozostawiając w cierpkim rozrachunku

spopielałeś do cna niezdarne doznania
chociaż jeszcze śmielej marzyć nie umiałam
płonąc w snach o tobie znakiem zapytania
rankiem niczym feniks znów się odradzałam

dla ciebie tak bardzo pokochałam słowa
kryjąc swe uczucia w zakamarkach wierszy
żadne z nas nie było na tyle gotowe
ja byłam zbyt młoda - ty nie rozsądniejszy

przeklinałam nie raz za lata rozpaczy
szukając twych rysów w każdej tafli lustra
gdybyś umiał kochać byłoby inaczej
odszedłeś bez słowa – piersi dławi pustka

ponoć śmierć tak pięknie budzi wyobraźnię
a mnie nawet prochy nie zostały w dłoni
tylko czasem jeszcze gdy spokojnie zasnę
serce dawną miłość próbuje dogonić

autor

Sarna33

Napisany: 2013-03-04 Dodano: 2013-03-04 14:06:26

Ten wiersz przeczytano 1035 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie