Niebiański ptak.

Niebieski ptak sfrunął z łona groźnych chmur,
I uwiódł świat swoim niebiańskim kolorem piór.

Raz swym lotem zachwycał nas.
Chociaż na chwilę zatrzymał się czas...
A pośród burzy grzmień i błysków,
natchnął do chwilowego oczu połysku.

Gdzieś odszedł chłopcze? Gdzie odszedł ptak?
Czemuś kochany zostawił mnie tak?
Choć chwile te krótkie i marne bywały,
To moje uczucia w Tobie konały.
Za Tobą choć patrzę, szukam jego piór,
To Ty mi uciekłeś, a on wrócił do chmur...
I choć cicho szepcze,
pewnie głucha noc,
to jedna ucieknę...
Może bezmyślnie pociąga mnie mrok..?

Z gór opadanie w tą ciemnie bezkreśnie,
a czas zaskwierczy i ucichnie już wiecznie.

Chłopcze choć miły, ukradłeś mi myśli!
Acz nie wiem, jakie masz z tego korzyści!
Zawładnąłeś mą duszą, ptak odebrał mi ciało.
Kim jesteś? Kim jestem? Co z nami się stało?

On uwiódł świat swymi niebiańskimi piórami,
zbezcześcił me serce, źle obszedł z cnotami,
już nie był niebieski, lecz jak w noc kruk czarny.
Chłopcze odszedłeś! Mój los z goła marny!
Ma dusza stracona!
Krew w żyłach zastyga!
I serce i bić jakby wolniej zaczęło...
Tak jakbym Cię miała tu znowu, całego!

to sen! To koszmar uwiódł mnie w mroku,
choć widzę niebieskiego ptaka w tym amoku.
Wzbił się ku chmurom obszernym, obłudnie,
i przeraził świat swymi niebiańskimi piórami,
które w nocy błyszczą, gdzieś, pomiędzy nami...

Interpretacja Twa zawsze będzie zła.

autor

niewierna_zyciu

Napisany: 2011-04-25 Dodano: 2011-04-26 20:25:04

Ten wiersz przeczytano 779 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie