Niebo

Cuda natury, poprzez codzienne z nimi obcowanie coraz bardziej powszednieją. Tracą swą niezwykłość, z czasem stają wręcz uciążliwe. Dlatego istnieją burze i klęski żywiołowe, aby człow

O dobre niebo cóżeś narobiło
płaczem swym rzewnym zanosząc błagalnie
wartkim strumieniem ramion swych potężnych
coraz to szersze zataczając kręgi?

Nie bacząc ludzkich krzywd, tragedii
drwisz sobie jawnie z dumnych istot ziemskich,
które zaledwie igraszką być mogą
w ponurym żarcie kapryśnych żywiołów.

Czy też być może w powadze najświętszej
karcąco kiwasz palcem miłosierdzia
by ostrzec drogich aczkolwiek niewiernych
o nadchodzącym kresie przeznaczenia?

Zaiste nie wiem patrząc dziś w twarz twoją,
gdy tak po wszystkim niewinnie rumienisz
ile tajemnic kryjesz w tym niezwykłym zmierzchu
a ile zwykłych naturalnych zjawisk?

Czy tylko oko przymykasz znużone
przed dniem jutrzejszym,
czy wielkodusznym gestem przebaczenia
raczysz błogosławić?

autor

amożejednak..

Napisany: 2016-10-21 Dodano: 2016-10-21 21:57:32

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie