Niebo (cz. 1)

Nie śmiąc ni głosu wydobyć z ust moich,
ani też nogi czy ręki znów użyć,
wzniosłem powoli głowę ponad chmury,
by wdziękiem gruntu nie kalać ócz swoich;
nie chcą niebiańskich przecie zasad burzyć,
nie znalazłem człowieka wszelakiej postury;
nie znalazłem nikogo.
Mając jeszcze w głowie
ludzi w mym świecie, smutnych i radosnych,
chciałbym i lepiej wiedzieć tyle rzeczy!
Dość już, jak sądzę, mi tutaj po słowie,
gdy w świecie biedy, gróźb i głów zazdrosnych
było milej; wszakże rozumowi to przeczy,
żeby ludzi nie było, gdziem się ostał zrazu,
pusto jak gdyby wielkie pole wody,
lecz szarej, mętnej, smutnej i złowrogiej.
Być może, że twarz moja bez wyrazu;
siadłem, westchnąłem – za dużo swobody,
czekałem. Czego? – może kary srogiej.

Skąd żem się znalazł – myśli moje zrazu –
– w tym miejscu złudy, szlaku niebieskiego;
myśli nie zwane ani też mądrymi.
Nic, patrzę wkoło – nie ma tu obrazu,
który może byłby mi coś dla tego
wyjaśnieniem zgoła, cóż się za tymi
drogami bladymi, słońcami złotymi,
kryje to w każdej sekundzie ich lśnienia,
lub też mojego ich niezrozumienia.
Lepiej bym może niezrozumiałymi
nazwał je i zaprzestał na nie spojrzenia.
Nagle udane me koncepcje znaczenia
Przerwał krzyk ciągły.

C.d.n.

autor

Silvus

Dodano: 2008-06-15 23:03:44

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie