Niech milczą zegary
Nie wracam jeszcze w moje strony
tam gdzie na moście
spinającym oba brzegi rzeki
w letni skwar południa
miłość po raz pierwszy zaszumiała mi w
głowie
tam gdzie przystawałem czasem
w cieniu kościelnej wieży
i głowę zadarłszy
próbowałem myślami świat objąć cały
W moim ciele dziś niemoc drzemie
i żal się we mnie rodzi
gdy myślę o tobie miasto moje
bo choć mam ludzkich westchnień
tysiące obok
i ulic ciężkie oddechy
to nic nie wypełni tej pustki po tobie
Po nocach ciężkich od trwogi
podczas których śnię
że opuszcza mnie poezja
a bramy miasta przede mną zatrzaskują
cóż pozostaje innego
jak wsłuchać się
w szepty przydrożnych domów
i czas odmierzać
według dalekobieżnych pociągów
Wszystkim zegarom miasta
nakażcie milczenie
i tym kluczem nakręcanym
z duszą skrytą w czeluściach drewnianych
nucących pieśni o krainach nieznanych
gdzie nocny portier
ze snem błyszczącym w zmęczonych oczach
wyciąga dłoń po drobne
i tym całkiem nowym
tym bez duszy
martwym już za swego lichego życia
Niech milczą kiedy będę słuchał
spokojnego oddechu miasta
Manuel del Kiro
Manuel del Kiro
Komentarze (1)
Wiersz ma coś w sobie.
Widzę wyświetleń wiele, ale teraz po roku mój pierwszy
+ i komentarz.
Kurcze co jest nie tak?