Niech żyje tylko sztuka

Rozklejone oczy odbijają się na ścianie
A oddech niespokojnego dziecka barwi przeżółkłą farbę
I gdy cień przenika po niej, jak żebracze łkanie
Godności, z prochu w proch wciąż obracane

Od szarpaniny o świcie łamią się kości obolałe
I jakiś smród unosi się nad wczorajszej zupy garem
Przestały malować palce, od zimna odrętwiałe
- gdy znikły na chodniku ostatnie grosze, nie rzucane

I piach w uszach, w noce, gwiazdami przybrane
Coś drapie, coś wierci, gdy szczur siedzi w rękawie
Na płótnie miasto, a ludzie jak w obrazie
i wciąż z drwiną wskazują na poplamione ubranie

A gdy dusza niespokojnym rytmem zaczyna oddychanie
W głowie dwa światy sprzeczają się o władzę
Bo machnąć ręką i uciec nieodwracalnie
Lub zdzierać łokcie, i pocić brwi w dni upalne

I ponad wszystko co gorzkie i pogardzane
W starą szmatę oczy od łez wycierane
A gdy spluwają na nasze życie dziurawe
Niech żyje tylko sztuka !
- bo cóż jest więcej od niej warte ?

autor

sprzedawcamarzen

Napisany: 2008-09-10 Dodano: 2008-10-09 22:59:07

Ten wiersz przeczytano 1138 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie