Niedościgła wzajemność

Czekając aż lampy wygasną w ciemność wychodzę,
by w końcu móc skosztować przepychu nieba.
Gdy księżyc wszystkim gwiazdom jedynym wodzem,
nurkuję w błogi zachwyt - czasami tak miewam.

W ten urodzaj migotań popadam bezwładnie,
by wiernie sycić oczy czystym zdumieniem.
Wypatruję uważnie aż gwiazda spadnie,
w zanadrzu ciągle tuląc jedno życzenie.

Wiecznie w głowie obecne w duszy korzeniem,
uwikłane tak mocno - serce markotne.
Żyjąc własnym rytmem - czy go odmienię,
zaprzestać w końcu tęsknić - wreszcie odpocznę?

W rozbestwieniu kochaniem trwam uwięziony,
przecież tylko cierpienie kwitnie bez słońca.
Co mam począć gdy w chmurach w kolorze wrony,
niedościgła wzajemność - niknie na łączach.

autor

Arturro

Napisany: 2020-08-09 Dodano: 2020-08-09 15:37:06

Ten wiersz przeczytano 989 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie