Niedosyt

Żyjąc życia nie szanujesz złote góry po czasie by oddali

Był czas radości, gdy oczy się śmiały
smutek zamieszkał, jak usta płakały
Serce krwawiło z otwartych ran
blizny wyrosły, jak zboża łan

Są jak znaki przebytej drogi
i wszystkie swoją historie mają
W lustrze wyczytasz, co gdzie i kiedy
lecz zawsze tylko prawdę oddają

Usta często wygięte w podkówkę...
łzy co do nich spływały,
po tylu latach słony czuć smak
bo w pustej misce mieszkały

Lecz zły czas minął gdzieś odleciał
tylko ten trzepot skrzydeł na wietrze,
nadzieja wtenczas też odfrunęła
zostało tylko skażone powietrze

A teraz oczy nic niewidzące
krzyża na niebie szukają,
serce do życia zrywa się jeszcze
- ale już cisze grają

autor

karl

Dodano: 2012-11-23 08:13:47

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie