Niekoniecznie zabawna historia...

Niekoniecznie zabawna historia jednego dnia, czyli co komu pisane





Piąta dwadzieścia osiem, osiedle jeszcze drzemie,
gdy na poranny tramwaj w ostatniej chwili - biegiem.
Chciałabym zrzucić szpilki, ale po bruku boso?
Na szczęście pętla blisko... Już wsiadam do wagonu,

kasując bilet, czuję, że ktoś się przypatruje;
czeka mnie długa jazda, siadam z wyraźną ulgą.
Dyskretnie zerkam na wprost - przystojniak pod krawatem
i w drogim garniturze(podobny do Hugh Granta)

wbija niebieskie ślepia w moje zbyt krągłe uda,
później w głęboki dekolt, szyję... Przygryzam usta.
Uśmiecha się i mruga. Serdeczny bez obrączki,
wyciąga wizytówkę, podaje. Ściskam w dłoniach,

chciwie sczytuję dane... Nie wiem, czy mam zadzwonić?
Napisać? Iść do diabła? Wysiada, a ja płonę.
Tu rodzą się pytania - czyżby to ten jedyny?
Na jeden raz przygoda? Ja przecież nigdy z nikim.


W pracy jak na złość wszyscy czegoś dziś chcą ode mnie,
kto wie czy nie wylecę, popełniam błąd za błędem.
Kończę, odbijam kartę, czas na siłownię. Może
te mrzonki jakoś spalę. Klimatyzator chłodzi,

bieżnia drży pod stopami; biegnę i śnię - dziś wieczór,
ja i ten pan z tramwaju. Już czuję dreszcz na plecach,
i nagle leżę. Niech to! Twarzą o kant, ból szczęki.
Jedynka na podłodze. Szczerbaty los singielki.


(drubble)

autor

Turkusowa Anna

Napisany: 2012-09-18 Dodano: 2018-09-18 15:49:54

Ten wiersz przeczytano 5365 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie