niemoc

Nie odważę się sięgnąć po więcej.
Zadowolę się skórką chleba.
Moje marzenia zgniotę jak liść.
Suchy, pomarszczony śmieć.

Nakleję na ścianie święty obrazek.
Na parapecie postawię pelargonię.
Czerwone płatki kwiecia.
Czerwone oczy łez.

Mam na imię samotność.
Kończę tysiąc lat.
Jestem starą kobietą porzuconą w kącie.
Jak szpargał.

Zapomniana, opuszczona, umieram...

autor

Selena_x

Dodano: 2009-04-28 11:11:41

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie