nienazwana...

wraz z hukiem grzmotu,ktory rozdarl serce...
przyszla do mnie...
potwierdzila,ze nie jestem zlepkiem komorek wplatanych w sciezki tej gwiazdy,
a jednym z drzew-
wyciagajacym rece konarow ku sloncu,
pijacym soki z zachlannoscia oseska...
wsrod lian splatanych dziwogalezi
uwilam jej gniazdko, w ktorym-
zazdrosnie ukrywam nieznana mi zlotosile,
oslaniam od szarowiatrow,a kazdy jej glos przytulam z czuloscia...
skrzetnie ja schladzam przed nadmiarem upalu i kotow,
ktore jednym drapnieciem chcialyby pokaleczyc jej sliczne cialo...
ona w zamian;
opowiada mi o porze zmierzchania-niby bajki;
zza siedmiu morz tajemnic
zza siedmiu wzgorz upadkow
zza siedmiu wysp szczesliwych...
-tak cudowne,
ze nie smiem szmerem oddechu jej sploszyc...
o brzasku dnia poprawiam gniazdo rozpierzchnietych mysli
i patrze na lot wspanialy-
kreslony zakolami na kartce...
bo szczesciem moze byc szybowanie bez udzialu tlumu-
dla kogos,kto urodzil sie ptakiem
i wiruje szybujac po kryjomu
nie zdradzajac tajemnicy
poznania nienazwanej- nikomu...

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-04-26 Dodano: 2005-07-01 10:03:32

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie