niepewność

gwiazdy mnie oślepiają
straszą światłem nocy
wirują nakręcane smutkiem w płynie
i grawitacja ciągnie mnie prosto
w dół na ziemię
a tam już robaki się cieszą na świeże mięso

krzykiem rodem z psychiatryka
o zaostrzonym rygorze
uspokajam szepty w głowie
nienawidzę cieni
bełkotliwych zmar chodzących w koło
wyjście widzę tylko w ślepym biegu
w las na przełaj na złamanie karku
wprost ku przeznaczeniu

wszysto tak wiruje
świat lub ja ktoś tu zwariował
szybki ruch bez końca i początku
bez celu sensu racji i kierunku
nikt nie ma czasu dla nikogo

ludzki pozostał już tylko płacz samotnych
mała łza co spadnie w nocy
tak spokojnie
jak nie moja

autor

_LSD_

Dodano: 2007-09-17 18:00:14

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie