Niepokojony...

Niepokojony przez nikogo,
udałem się pamięcią tam,
gdzie życie biegnie swoją drogą,
którą tak dobrze przecież znam.

Wszystko znajome mi się jawi,
odradza myślą pobudzoną,
i tyle dobra sobą sprawi,
że będzie wizja już stworzoną.

Da ukojenie ciągiem zdarzeń,
głaszcząc znużone trudem skronie,
pragnące jeszcze takich marzeń,
co nie chcą wiedzieć, że już koniec.

By dalej cieszyć się myślami,
i nie zamartwiać tak szalenie,
że to zostało gdzieś za nami,
przebrzmiałe ale wciąż istnienie.

Ono jest zawsze, będzie takie,
mimo wahania, co przybywa.
Tym pozostanie, czasu znakiem,
który tak pragnie los ukrywać.

autor

Grand

Napisany: 2008-03-15 Dodano: 2008-09-27 11:06:55

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie