(Nie)Przyjaciółka

jak z tobą żyć...

Znowu proza życia mnie musiała zdławić
a przecież tak pięknie uczyłam się marzyć
Tak jak mogłam sprytnie przed nią uciekałam
ona się czaiła i cios mi zadała

Teraz będę znowu jak Feniks z popiołów
odradzać się wolno pełna trudów, znoju
Gdy mi się wydaje, że droga już prosta
zawsze mnie spotyka życia tęga chłosta

Daj mi mój aniele wiarę i oparcie
abym mogła przetrwać kolejne z nią starcie
A ty prozo życia opuść mnie na chwilę
bym mogła w obłokach pobujać tak mile

prozo życia mego...

autor

szara

Napisany: 2008-03-19 Dodano: 2008-03-20 08:38:27

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie