Nierymowalny koronawirus

Ten koronawirus podły,
Glob Ziemski… upodlił.
Nie pomogą nasze modły…
Czy ktoś się nie modlił?

Dosyć jednak teologii,
zstąpmy znów na Ziemię.
Z własnej woli (oraz żony),
ciąży na mnie brzemię.

Chodzę sobie po pokoju
w tę i we w tę stronę.
Oczywiście, nie sam na sam,
wziąłem także żonę.

Ona plecak mi po chwili…
na plecy wrzuciła.
Żeby było „autentycznie”,
w pełni… wypełniła.

Jak co roku, więc w tym także,
sporo emerytów
Związek z Gdańskiej Remontowej,
wyrwał by z niebytu.

Plan wycieczki diabli wzięli,
Wrocław i Sudety...
Żonie „erzac” się spodobał,
mnie musiał, niestety.

Ręka w rękę dookoła,
vel tam i z powrotem.
Ćwierć kwintala mam na plecach,
zalewam się potem.

To jedyny draczny moment,
humor raczej czarny.
A że trudno „go” zrymować,
więc i wiersz jest marny…

Mam ja jednak, jedną cechę,
która się rymuje,
że ja nigdy, nawet w… pasie
się nie załamuję!

autor

DoCent 1

Napisany: 2020-03-26 Dodano: 2020-03-26 07:57:15

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie