Nierzeczywista

Pamiętam twój wzrok przepełniony światłem
(odblask skupiony w strukturze diamentu).
Ożywiałaś martwe przedmioty.
Miałaś w sobie ogród i zapach lata.
Inni byli tylko w połowie świadomi słów,
ja –
wiedziałem wszystko.

Więc najpierw lęk i niepewność. W pokoju już prawie pustym, lecz drżącym od słońca,
czas się zatrzymał,
nim przestąpiłem ciszę zaraz po gongu ściennego zegara.
Drzwi przede mną,
drzwi za mną z chłodnymi klamkami bez kluczy.
Za oknem otwartym na oścież – wyniosłe dęby, korzenie.
Między dębami –
zamiera powietrze.

(Tutaj każdy kształt jest pełny,
nawet rozpięte na podłodze cienie gałązek
i liści)

Czuję, że jesteś, że przeniknęłaś do mojego wymiaru.
Ale, czy widząc przejrzyściej? Napełniasz mnie sobą,
swoim szeptem.
Twój dotyk jest tak wrażliwy, aż boję się głębiej odetchnąć, aby go nie spłoszyć,
nie strącić w nicość.

Powoli zasnuwa się przestrzeń pomiędzy mną
a przedmiotem
– jawą,
co się w sen wdarła.

Wciąż czuję twoją obecność. Obejmuję próżnię.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-05-12 Dodano: 2019-01-31 00:24:46

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie