Niesamowite II

Pełna niepokoju odsłaniałam okno,
co nowego zima zmalowała jeszcze.
Zobaczyłam bajkę, pobiegłam jej dotknąć,
była namacalna, chcecie to uwierzcie.

Koronkowe płaty z nieba zlatywały,
aż mnie zaskoczyło, nie wierzyłam oczom.
Wirowały z wiatrem w zmowie z karnawałem,
okrywały wszystko, białością migocząc,

Moje piękne skały, urocze ustronie,
które roztoczyło przed oknem widoki,
zmieniło się w bajkę i w przepychu tonie,
jak nie z tego świata i nie z tej epoki.

Roztańczone drzewa w puszystości strojów,
duże, małe, średnie, wielkie rozłożyste,
zaglądają w okno kolorem spokoju,
jakby dobre duchy urządziły występ.

Mróz wyczarowuje skarby w cud-krainie.
Niczym baletnice, sosny rosochate,
(rozrzucone z gustem, czym zagajnik słynie,)
obsypuje szczodrze srebrzystym brokatem.

Wysoko na szczycie, kończą się kontury.
W białych szatach dęby dotykają nieba.
Szron dopełnia dzieła w obrazie natury,
Boże, Ty wiesz lepiej, ułomność słów przebacz.

Gdy przyjdzie w zieleni wiosna rozkwiecona,
znów mnie widok z okna o pięknie przekona

Można grzebać, poprawiać, podpowiadać, bo jeszcze gorący :) Pomyślę jak go dopracować.

autor

julka56

Dodano: 2010-01-20 00:25:30

Ten wiersz przeczytano 1100 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie