Nieskończony poemat

Od kiedy zatrzasnęły sie do szczęscia zielone drzwi
Od kiedy przestałeś sie liczyć nawet ty
Zmienił mnie ten niespokojny czas, zmieniły słone łzy
W niewytłumaczalne koszmary zamieniły się sny
Wydaje się jakbym znalazła tą swoją w splocie ścieżek życia
Na niej nie ma miejsca do bólu swego krycia
Emocje niby nagie, przerażacie mnie czasami!
Nie mam gdzie uciec, gdzie schować się przed wami
Muszę cierpieć, muszę czuć, muszę z tym żyć
Czas nieprzerwanie przędzie mego nędznego żywota nić
Ścieżka gęsto pokryta cierniem, wspomnienia pokryte kurzem
A ja myślę, coraz częściej, że nie wytrzymam tak dłużej
A jednak mam cele, do których warto zmierzać
A jednak mam przyjaciół, którym mogę sekrety powierzać
Więc podążam tą pustą drogą od niechcenia
Ryzykuje wierząc, że nie posiadam nic do stracenia
Raz twardo stąpam po ziemi, raz zatracam się w marzeniach
Szukam czegoś realistycznego w wyidealizowanych pragnieniach
***
Ten wiersz mógłby trwać nieskończenie
Bez końca się ciągnie ta narracja
Bo życie jest jak pociąg, nawet śmierć to tylko kolejna stacja
***
A ja istnieję w swojej własnej przestrzeni
I nie wiem czego szukam tak naprawdę
Gdzieś w głębi tylko to czuję, że nie spocznę póki tego nie znajdę

..dzięki jak przeczytałeś do końca...;)

autor

niepoprawna

Napisany: 2005-05-02 Dodano: 2005-05-03 21:23:45

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie