nieskoordynowane nakazy życia

nieskoordynowane nakazy życia
wyznaczone kierunki gry w której jest się pionkiem
cisza

pokój własnych uczuć
nić empatii wysuszana z każdym dniem
niemoc

białe chmury rozlane nad głowa zawieszoną w błocie własnych myśli i sytuacji
złość

noc pełna łez wewnętrznych
blizn które zamiast się goić narastają
niewiara

oczy już nieufne
przebite kłamstwem pogrzebane własnym przeczuciem
śmierć

autor

Samira000

Dodano: 2007-02-19 22:15:14

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie