Nieśmiertelna dusza samobójcy

Samobójstwo… Cóż tu mówić… Najbardziej boli bliskich…

Dziecko doświadczone przez życie
Myśli o samobójstwie skrycie
Dusza jego nad przepaścią stojąca
W niebo spogląda wiecznie płacząca
I śni i marzy
Ż coś się wydarzy
Że niebo pochmurne deszczem płaczące
Rozsunie chmury z bólu milczące
Lecz próżne marzenie
Stoi i myśli: „Nic już nie zmienię”
Na krawędzi przepaści stawia stópki małe
A pod nimi wiruje morze rozszalałe
I skacze
I spada
Ponuro pośród fal zanika dziecko małe
Czy jego życie nie mogło być doskonałe
I spoczywa na dnie tam gdzie morski kwiat
Będzie tam leżał przez wiele lat
Lecz bicie serca nieśmiertelnej duszy
Żaden sztorm nigdy nie zagłuszy
Był gardzoną istotą niezaradną
I z takim sercem idzie się na dno
Teraz leży na dnie świata
Czemu spotkała go kara taka
Teraz leży
Teraz płacze
A ja mego dziecka już nie zobaczę…

Zanim popełnisz ten błąd pomyśl o swoich bliskich… oni cierpią razem z tobą…

autor

Maciek O.

Napisany: 2005-03-09 Dodano: 2005-03-09 12:22:27

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie