Nieśmiertelny
Znów walczysz ze mną
Od ostatniego razu minęły dwie chwile
Pozwoliłeś mi powstać...
Na kolana
Uwielbiasz tę pozę
Na Twój rozkaz kochałem
By potem cierpieć znów
Kazłeś mi śmiać się
A mą duszę wykrzywiał ból
Przez Ciebie żyłem
Nie pozwoliłeś mi umrzeć
Odnalazłem cel
Być z nią
Kocham wbrew Tobie
Śmieję się do niej
I w Twoją twarz
A teraz znów przypomniałeś sobie o mnie
Wyciągasz krwiożercze szpony
By bawic się mną jak szmacianą lalką
Padnę przed Tobą na twarz
W błoto ludzkich dusz
I tylko dlatego że
-BOGIEM JESTEŚ?-
autor
prometeusz
Dodano: 2008-01-17 17:45:28
Ten wiersz przeczytano 915 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Los czasem utożsamiany jest z Bogiem to nie On tak
zakręca życiem nieraz trzeba ścieżkę przejść by mieć
upragnione.Wiersz jest pisany emocją Dobry w
wypowiedzi a Miłość i tak jest
piękny, piękny, piękny... Lubię, gdy właśnie ktoś ma
własne zdanie, co do religii... ale mimo wszystko
wierzy, że Bóg istnieje:) Taa... potrafi być trochę
despotyczny:)
Pozwoliłeś mi powstać...
Na kolana
Uwielbiasz tę pozę- świetnie napisany cały wiersz