Niewdzięczny żywot piasku
Wnikam w aksamitną pościel
Myśląc o zostaniu tu na wieki
Jakże łatwo byłoby
Wydorośleć w niej
Przespać całą starość
I obudzić się jako morska fala-
Być odpornym na czas
Ze spokojem rozbijać się o brzeg
I z niepokojem wnikać w piasek
Odkrywając, czym jest życie
Które nikogo już nie przeraża
autor
Majsonekk
Dodano: 2020-04-25 23:27:02
Ten wiersz przeczytano 544 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Ciekawie, światopoglądowo, z biegiem dni. Podoba mi
sie taka refleksja... - Jedno "ale" - trzeci werset-
czy nie pownien wybrzmic - jako - "nie da się
-samoistnie" - lub jakoś tak...
Pozdrawiam serdecznie:)
Mnie też się podoba.
I gdyby ostatni wyraz brzmiał /przerasta/ też byłoby
ciekawie.
Pozdrawiam :)
Moim bardzo skromnym zdaniem, ciekawy, dobry wiersz.
Pozdrawiam :-)