niezbyt długi wiersz o miłości
jakim królem mógłbym być
na granicy strachu i buntu
gdy najmniejsza kropelka krwi
ma posmak triumfu
w stańczykowym uśmiechu podpięty
w półelity półżycie półprawdy
nadepnąłem na tylu już świętych
że ta świętość coraz bliższa pogardy
próbowałem im wierzyć i ufać
nieraz w ciemno i zawsze za darmo
lecz ten amor ze strzałą zatrutą
którą nieraz sobie gęby wytarto
jak ten pies który dawno nie szczeka
nie chcę widzieć podłości już więcej
znalazłem prawdziwego człowieka
tam gdzie synek mnie chwyta za ręce
takim nikim chciałbym być
znać wszystkie dziecka zaklęcia
gdy otarcie najmniejszej łzy
ma posmak szczęścia
autor
z nick-ąd
Dodano: 2018-08-13 20:24:47
Ten wiersz przeczytano 576 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
O Miłości można na różne sposoby pisać :)
Puenta podkreśla gdzie można znaleźć wielkie
szczęście.
Pozdrawiam :)
gorzko
Dobry, ale - jak ja go rozumiem - niesłuszny. Miłość
to wspaniałe uczucie, ale czy może być ona
"usprawiedliwieniem" dla wycofywania się z życia
publicznego? Odpuszczając sobie prostowanie tego, co
zaplątali rozmaici "święci" pozwalasz by świat stawał
się gorszy. Świat, w którym będzie żyć Twoje dziecko.
A przecież je kochasz...
:*) wzruszający
Pozdrawiam nie z nikąd, z Polski :*)
☀
miłość do własnego dziecka, to "coś" w rodzaju
potężnej kotwicy..., i to bez względu na sztormy i
burze, które czasem kładą się cieniem na życiu
dziecka...
Skądś zniką-da znam i to od dawna.Pozdrawiam:)
Ego quoque...