niezdecydowanie

słońce nazbyt nisko by objąć nas czule
anemiczne świty rozwleczone noce
co zima nieśmiało rozbielić próbuje
jesień wszystko zmywa i z deszczem chichocze

przemieszane cykle wpadają na siebie
nie pozwolą zasnąć umęczonej ziemi
kiedy utrudzona głębszy oddech weźmie
styczeń nie zaradził luty wkrótce przebrzmi

niespokojna aura a w sercach markotno
snują się miesiące bezwolnie i sennie
mogłabyś nadziejo wiosną świata dotknąć
naturę ukoić niech zielenią pęknie

o tym marzą oczy zmęczone szarością
wygłodniałe serce miłości spragnione
o skrawek błękitu i ciepły deszcz proszą
każda cząstka ciała chce tulić się do niej

wtedy jakoś łatwiej do życia powrócić
kochać i wybaczać zaczynać od nowa
ze wschodami słońca radość się wybudzi
pod piórem zaskrzypią lekkie piękne słowa

uniesione wiatrem przysiądą na chmurze
wrócą śpiewem ptaków szemraniem strumienia
w ogrodach wśród kwiatów zostaną na dłużej
wiosenną świeżością nas samych odmieniać

autor

mamusia45

Napisany: 2019-12-02 Dodano: 2019-12-02 17:26:42

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie