Nieznane oblicza pana Cogito

Pan Cogito, moi mili,
to nie cieśla szalunkowy.
On potrafi, w jednej chwili,
znak postawić przestankowy.

Może nawet narżnąć w gacie,
jeśli na to ma ochotę,
chodzić tydzień w sublimacie,
taką w sobie nosi cnotę.

Może udać, choćby z nudów,
że mocarzem jest i basta,
chwycić ręką tysiąc pudów,
jak cukiernik okruch ciasta

i tym ciastem, pudem znaczy,
pan Cogito się zamachnie,
przed się ciśnie, obsobaczy,
a po rzucie - dłońmi klaśnie.

Pan Cogito, łeb ma tęgi,
przepełniony myślą zwiewną.
Kiedy w ręce chwyci cęgi,
może wyrwać ci otrzewną,

albo nawet wszystkie flaki
powyrywać skrupulatnie,
a gdy stwierdzi flaków braki,
kudły wyrwie ci ostatnie.

- Pan Cogito, to nasz guru!
Zakrzyknęły ludzkie masy,
by się skręcić w twórczym bólu,
dokrzyknęły: - Ale czasy!

Gdy Cogito to usłyszał,
jaki z niego guru wielki,
jedną chwilkę ciężko dyszał,
później - z portek odpiął szelki,

wprawnym ruchem ściągnął gacie,
zad kierując w stronę tłumu
i powiedział: - Siostro, bracie!
Całuj - jak ci brak rozumu.

Choć tłum szalał.... (...) - zbladła
sytuacją przerażona,
wszak, jak śliwka, w kompot wpadła.
Ale numer, niech ja skonam.




excudit
lonsdaleit

17:00 Czwartek, 9 marca 2017 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2017-03-09 Dodano: 2017-03-09 17:00:00

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie