***Nieznany***

Wśród mroku w garść uchwyciłam jeden promyk słońca,
któremu oddana byłam i wdzięczna bez końca.
Pochowałam w nim swoje smutki,przeżycia i starania,
Sądziłam,że przeznaczeni sobie jesteśmy od wieków zarania.

Jak kwiat nieznany przy nim rozkwitałam,
Przy nim...na nikogo innego uwagi nie zwracałam.
Był inny,jedyny na tym świecie wielkim
I jak kameleon się zmienił,dając upust miłością wszelkim.

Zgasł tak szybko,a jednak powoli,niezauważenie.
Zmienił wszelkie poglądy,na świat swoje spostrzeżenie.
Kłótnia za kłótnią,rana za raną,
Wbijały się we mnie,tworząc fose pomiędzy nami,jak dotąd nieznaną.

Prysła szklana bańka,która podporą mi była,
Ukazując sen nieprawdziwy,życie umiliła.
Jednak bez niej zginęłam w żalu i cierpieniu,
Serce skonało pierwsze,niezdatne dało śmierć mojemu istnieniu.

Ale pamiętaj tylko jedno..
że gdy kwiaty porankiem zbledną,
słońce zatopi się w wodach morza,
gdy na niebie pojawi się wielka zorza,
stanę u boku twego
I jak Izolda u Tristana ówczesnego,
będe Ci zawsze podporą
I 'kocham' szepne...
Stając naprzekór wszelkim zaporą.

autor

Myszka93

Napisany: 2008-04-19 Dodano: 2008-04-19 12:40:41

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie