Niezrozumiane spojrzenie

Wzrok zdartej skóry mej prawdy,
wbija się brązem w puste ściany.
Mdleje na widok starych plam,
wżartych w samotność losu.

Oczy dopatrzyły się zdrady,
na pamięć nauczyły się rozstań,
potrafią widzieć kolor i czerń lecz
smutku samotności nie akceptują.

Wylewają wszystkie żale łez,
przeklinają chwile przetarcia
na świat pełen bólu na rogach,
a ukrytym szczęściem w koszach.

W długie noce tak, jak ta dzisiaj,
trudno pogodzić się z drogą życia,
na której uschnięte róże uczuć,
wspomnienia wydzierane przez czas.

Cisza budzi się w uszach krzykiem,
wdzierając się w splątane myśli,
raz w samotności jest mi dobrze,
a innym razem w niej tonę.

Prabuty; 30.03.2007r.

autor

Mooona

Dodano: 2007-04-02 20:24:28

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie