Nigdy więcej/Siła

Dla wszystkich tych, którzy osobno są nikim, lecz razem niepokonanymi się stają

Nigdy więcej, słów bez skargi.
Nigdy więcej strachu w mowie.
Drzwi przymknięte, w oknach jawy.
Przez dzień cały, noc zamknięta.

Nigdy więcej, bólu cierpień,
głodu, wojny, strachu, nieszczęść.
Wrota jasne, park już ciemny.
Zza drzew ból, wyciąga martwych.

Delikatnie, tak bezbarwnie.
W jednym rzędzie wszyscy stoją.
Już no jeno, żołnierz z armii,
broń gotową ma przy sobie.

Taka wojna, taka zmora.
Co dzień nam męci w głowie.
Co dzień walki, bez ustanie.
Co raz bitwy, bez podstawne.

Tylko cierpień, tu bez liku,
słów wylanych, wody strumień.
Bez pomocy, bez radości.
Świat ku upadkowi, co dzień dąży.

Tylko miłość i modlitwa,
oraz dobroć w naszych sercach.
Może ten świat, dziś bezbarwny
Jutro w kolor go zamienić.

Delikatnie, tak bezbarwnie,
człowiek ku godności stoi.
Jedna z osób, tak bez silna,
w grupie raźniej, władza z nami.

Jeden patyk, bardzo kruchy,
W dłoni kilka, niezłamanych.
Ciągła przyjaźń i związanie
To przepis na pokonanie

Wszystkich nieszczęść, wojen, głodu,
wszystkich strachów i przerażeń.
Siła w płomień, rośnie co dzień,
siła w sercu, siła w głowie.

autor

Krzysztof DiCarvendes

Napisany: 2007-10-04 Dodano: 2008-01-04 16:39:07

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie