Nihil lacrima citius arescit

Ona.
Próbuje wyzwolić się z mocy
Zamkniętej duszy.

Bezgłośnie krzyczy.

Chce nakreślić tysiąc słów,
Gdy przymknięte oko patrzy
Na cud
Okrywającego senną ziemię śniegu.

Zaraz w popłochu
Spada na białą kartkę
Kroniki ludzkich losów

Wyzwolona naturą.


Tak marna jest
I nietrwała
A ma przepustkę,
By dotknąć twarzy największych.


Zanim zdążyłeś się obejrzeć
Już jej nie było.
Wsiąknęła w białą kartkę,
W której chciałeś ukryć słowa.

Szczęśliwy jesteś,
Jeśli znalazła strażnika
Który złapał ją w locie
W bezradny splot swych dłoni,
By jej się przyjrzeć.
By wyobrazić sobie
Więzienie duszy,
W którym była zamknięta.

Łap ją jak dziecko
Łapie płatek śniegu
Bo tak jak on

Łza
Niepowtarzalna.

autor

songerie

Napisany: 2007-11-15 Dodano: 2007-11-15 18:44:02

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie