NIMFA
w świetle poranka
na skraju ganka
wśród cichych mebli
oni usiedli
dumnie wpatrzeni
w talerz przestrzeni
snuć znów zaczęli
wątki wczorajsze
nim zakończywszy
rozmowę jedną
począwszy drugą
no i następną
poranek miną
niepożegnany
słońce się wzbiło
na szczyt polany
wstali od stołu
ruszyli prosto
do gaju małego
opodal mostu
ah jakże pięknie
i jak zielono
ptasie rozmowy
ciche szelesty
oczarowani ślepi
szli ciągle dalej
szli szli
aż w końcu weszli
las skrywał skarby
lecz ten był wielki
na środku lasu
opodal studzienki
błękitna woda
stawem nazwana
zabiła wszystkich
lecz nie była sama
autor
majk
Dodano: 2010-08-21 12:56:37
Ten wiersz przeczytano 682 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Ach..i żem pod stól wpadł..Przez "ch"! "Minął" ktoś
wskazał.."Nie pożegnany" wydaje mi się osobno -
sprawdź..Nie wszystko po 5 sylab.."do gaju małego"
"szli, szli"..A tak się dobrze zapowiadało, ach.. M.
właśnie to zagadka bo nimfy nikt nie widział
podobno... ona była w tym stawie i ich zabiła :D
pozdrawiam
,,poranek minął" chyba, że chodziło o minę ;) Ładnie
napisany ale gdzie nimfa? Pozdrawiam!