Niobe

Owszem Nathan - zgadza się i moje wiersze także ja
określiłabym jako rodzaj monologu wewnętrznego -
choćby takiego jak Pan Cogito u Herberta - a i
technika zapisu tzw "strumień świadomości" nie jest mi
obca... :) Co do celności mych refleksji cóż, okupiona
jest ona niezliczonymi, bolesnymi lekcjami od życia co
krok i potrzebny był do nich ogromny, niezwykle ciężki
bagaż doświadczeń dźwigany na plecach całe życie jak
ten krzyż tyle że droga na mą Golgotę jest o niebo
dłuższa i bardziej dotkliwa - bo przeciąga się przez
długie dziesiątki lat... :) A mówiąc prosto - musiałam
niezliczenie wiele przeżyc, doznać i zobaczyć w życiu,
zwłaszcza zła, bólu, cierpienia i nieszczęścia by móc
widzieć tyle co widzę dziś, i wyłapywać to wszystko
obserwując świat dookoła mnie i ludzi - ale tak to
prawda jestem typem Obserwatora i to zdecydowanie,
nieustannie cały czas wszystko dookoła siebie al i w
sobie, obserwuje bacznym okiem, a co potem mieli
analitycznie i syntetycznie mój dziwny "rozum" czy tam
"umysł"- ponoć piękny, aczkolwiek ciut dysfunkcyjnie
dziwaczny hehehe :P

Przyłączę się do komentarza TzW :-)

Jakiś czas temu tu na Beju czytałam wiersz pt."Niobe z
sąsiedztwa" - polecam.

Refleksja,pozdrawiam

Byłem kiedys w Sosnowcu .

Jesteś świetną obserwatorką,a refleksje celne,życiem
pisane.
Bardzo się dobrze czyta te Twoje
wewnętrzne monologi...
Pozdrowienia przesyłam:)

Twoje wiersze są rodzajem monologu wewnętrznego,
wykorzystujesz technikę zapisu określaną jako strumień
świadomości, przynajmniej tak mi się wydaje; popraw,
jeśli się mylę:) Pozdrawiam i życzę miłego wieczoru:)

Refleksja trafiona w dziesiatke pozdrawiam

celna refleksja
pozdrawiam:)