Noc

Jej

Ach spójrz; ogarnij horyzonty wzrokiem,
Ten całun dnia, zasłony te szerokie.
Już łuna chłodzi, barwy ściemnia,
Pokotem kładzie, lęki odwzajemnia.

Tam kondukt swój marsz żałobny snuje,
Tam walka cieni znów się dokonuje,
Tam smugi sine - obłoków umarłych wiraże
Ciągną swe dzieło tworząc przedziwne witraże.

Lecz oto już mag wielki nadszedł;
Okrył witraże jedwabnym płaszczem.
I Aniołowie w tej samej chwili
Piegi swe blade wędrowcom rzucili.

Jedne pulsują - znicze tak zapalone
Inne jak perły świecą na sznur połączone
A wszystko drga, błyszczy, mami,
Łaskocze niby-dotykiem boski aksamit.

Koło się toczy sennego miesiąca;
A łajdak, fałszywiec - falsyfikat słońca!
Niczym ucieczka dziewczyny z ołtarza - nieboga;
Welon powiewa rzucony - ot, mleczna droga.

Na takie widoki Twe serce zawraca.
Puls nam zamiera, świat się zatraca.
To niby krzyk wszechświata - tylko niemy.
My też milczymy - otoczeni sobą - w noc idziemy.

autor

artemidion

Dodano: 2008-12-18 00:37:36

Ten wiersz przeczytano 662 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie