Nocna burza

Słońce już od dni kilku nieustannie praży,
aż od tego gorąca powietrze się warzy.
Wieczorem, hen daleko gdzieś za horyzontem,
ukazały się błyski ponad sennym słońcem.
Potem ciemność powoli ogarnęła ziemię,
strachem paraliżując ludzkie wiejskie plemię.
Przy chacie rosła sosna, cień studni dawała,
teraz stojąc w bezruchu trwogę pogłębiała.
Jeszcze grzmotów nie słychać, widać tylko błyski,
lecz już burzy początek wyczuwa się bliski,
w ludziach tli się nadzieja, że minie wieś bokiem,
że Bóg spojrzy na wioskę litościwym wzrokiem,
i nie dotknie złym losem tą ludzką gromadę,
w inne miejsce przenosząc rozpacz i zagładę.
Lecz płonna to nadzieja, już deszcz siecze biczem
zaprzężony we wściekłej burzy nawałnicę.
W okna święte obrazy ludzie wystawiają,
szepcząc słowa modlitwy, świece zapalają,
z każdym grzmotem pioruna baby się żegnają,
a chłopi wzrokiem czujnym ognia wyglądają.
Wreszcie burza przechodzi nie robiąc dziś szkody,
dobry Bóg był łaskawy dla każdej zagrody.
Świece już pogaszono, skończone czuwanie,
resztę nocy odmierza deszczowe pluskanie…

autor

M.N.

Napisany: 2017-05-19 Dodano: 2017-05-19 07:21:28

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie