Nocne rysunki

Moje słowa samotnie krzyczą
czasem nienagannie ułożone w kostkę
innym razem pokruszone w kieszeni Boga

Byłeś w tych słowach
przez lustro zaparowane, nieczytelny
a ja Cię zgadywałam
usiadłeś przy stole
rozłożyłeś obrusu skrzydła
palcami smukłymi jak kredki
dziergałeś miłości szkice
widziałam
papier miał dreszcze
od pieszczot Twojego nadgarstka

Gubię kredki
z parapetów tonących miłością
tak bym Ci chciała
kocie grzbiety zawinięte w pazury gwiazd
kolorem wieczoru rysować

Ty
językiem malujesz
na płótnie mojej skóry
w rzęsach uśpionych
głaszczesz mnie przez noc


następuje ciche drganie gałęzi

jedziemy we mgle
z księżycem pod rzęsami
jak na różowym koniku cyrkowej karuzeli

a ja gubię nocne rysunki
w otchłani kieszeni Boga

autor

P.K.

Dodano: 2009-03-07 12:28:19

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie