Nocne wspomnienie atłasu...

Cudowna liryka, chciałoby się czytać i czytać. :)

Dotrwałam :) Pozdrawiam z podobaniem :)

Cieszy mnie to bo wiersz mój jest nie dzisiejszy

Wiersz ten przenioósl mnie w poezję epoki
romantycyzmu. Chciałbym być tą muzą dla której jest
zadedykowany.

Dziękuję Izunia68, sisy89

Przyznam nie, ze dzięki tej wersji ...obraz w mojej
głowie rysuje sie bardziej szeroko. Jestem wstanie być
w tym samym czasie z autorem w jego przestrzeni.
Mysle, ze więcej szczegółow daje wierszowi więcej
duszy i człowieczeństwa! Z tej wersji dowiadujemy sie
jak bardzo autor był bliski śmierci~może nie tylko
duchowej?! Brawo

Przeczytałam do końca... Wiersz jest długi ale czyta
się go dość szybko i wcale nie chce się odrywać od
lektury...
Piękny.
Pozdrawiam serdecznie :)

Jastrz tak - sprawnie to zrobiłeś ja jednak myślę że
musi on się zmienić i dojrzeć mam już nowy i go
wystawię

Kazimierz Surzyn, mariat annna2, waldi1 dziękuję za
przeczytanie

Fatamorgano7 w oryginale był on niezmiernie długi
skróciłem go na potrzeby strony i w oryginale nie było
przerw myśl leciała ciurkiem pozdrawiam

Bardzo piękny wiersz ...

2 razy nie wstawiłem entera, ale i tak już się łatwiej
czyta.

Myślę, że zapisanie tego, jako tradycyjny wiersz, to
nie jest duża praca:

Dałaś mi noc, dałaś mi wiarę
I rozpaliłaś życia ogarek;
Dałaś mi moc przejrzystych toni
Wytrwałych marzeń przeczystych skroni,
Co śmierć stłumiły, skuły pragnienia,
Rozplotły nici cisnące istnienia, Wydarły ogień w
Tobie skrywany
W nocnych atłasach porozświetlanych.

Uczę się z kwiatów wilgoć przyjmować,
Nieść w pustą przestrzeń gorące słowa,
Świat mój unosić i w Boskim splocie
Rozlać strumieniem nieziemskich podniet.
Scaliło w Tobie i było we mnie
W Twoich powiekach otwartych sennie.
W ciszę wstępuję i z nią raduję
Nosząc na sobie modlitwy stułę.

Nie mnie jest patrzeć w serce zlęknione.
Nie mnie jest trzymać ręce spocone...
W Twoje istnienie przychodzę czule,
Tamę przerywam usta całuję,
„Sen nocy letniej” odczarowuję z gardła krzyk niemy
uchodzi stukrotny
Poraża myśli płonie jak w matni
Uczuć skrywanych poezji trudnych
Z duszy wyrwanych zwrotek pokutnych.

Po krzyżu spływać cierpieniem swoim
I w ziemię wsiąknąć w miłości swojej,
Wersem odpłynąć, strofy wyszeptać,
Oczyścić ciało i myśli zebrać.
Znowu pomału popłynąć łzami
I znaleźć ujście gdzieś pod firmament;
Wystrzelić dumnie wierszy milionem
Zawiesić w niebie strofy natchnione.

Usłysz wołanie, chwyć w ręce swoje,
Wtul jasną główkę w marzenie moje,
Bym poczuł w sobie Twoje ramiona
I spłynął w serce. Z radości skonał
W swojej ablucji szkieletem płoną,
Poezją wyższą Ciebie pochłoną.

Inna rzecz, że przy takim zapisie bardziej rzucają się
w oczy pewne niedostatki rymowania. Ale i tak obraz
jest 5tak wyrazisty, że gotów jestem wybaczyć
gdzieniegdzie brak rymów, w innych miejscach rymy
gramatyczne...

Przeczytałam do końca i wcale nie miałam ochoty
przerywać.
Pozdrawiam :)

Przechodzę czule tamę.
Piękne to bardzp.