Nocy egzystencja

Głębia nocy pochłania mnie,
ze wzajemnością kochamy się

Na głos nie wypowiem nawet pół słowa,
niema lecz wymowna jak żadna jest Moja i Jej rozmowa

Ona mówi do mnie wiatrem,
oddech Jej pachnie zmartwychwstającym miastem

Układa chmury koloru kawy z mlekiem w wyrazy,
a Ty, niewrażliwa istoto widzisz tylko mazy

Spójrz przed siebie, czy widzisz te dźwięki?
to jej duszy katusze, jej jęki

Wiadomość od niej w brązowym skrzydeł trzepocie,
to nietoperz, ptakom o tej porze nie uśmiecha się wizja o locie

Chłód coraz delikatniej z drzewami tańczy,
Dzień zaraz z premedytacją wyleje na niebo sok z pomarańczy

Najpierw jednak mus z jagód i grejpfrutu się rozprzestrzeni,
Noc już blada, nieprzytomności ciemnym srebrem się mieni

Przez sekundę Dzień całuje ją czule,
cicho, jest już wcześnie, nie może jej ulec.

02:57, 12 sierpnia 2008

autor

Trafalgar

Dodano: 2008-08-13 17:52:09

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie